Strona:Poezye cz. 1 (Antoni Lange).djvu/038

Ta strona została uwierzytelniona.

WIOSENNA PIESN.


Rozsłowiczona śpiewa przyroda,
Wiosennem tchnieniem owiana.
Jak złota arfa, pierś dysze młoda,
Pieśniami rozkołysana.

Rozkołysana pieśnią natury,
Pochłania słodkie jej wonie;
Kwiaty, promienie, tęcze, lazury
W jednę splatając symfonię.

W jednę symfonię splata je żywą,
W jednę melodyę półsenną:
W pragnienia życia złote przędziwo,
W odrodzeń erę wiosenną.

Wiosenną erę zmartwychwstań głębi,
Ucałowana od słońca,
Chórem motyli, pszczół i gołębi
Budzi natura tęskniąca.

Tęskni natura, z głębi jej łona
Żywe tryskają zielenie: