Ta strona została uwierzytelniona.
Z CZĘŚCI I.
W dni zamierzchłych tajemniczej mgle,
W mrocznych lasach, pod wyniosłą górą,
Wyrastali, jak dwa dzikie pnie,
Bracia dwaj: Wyrwidąb z Waligórą,
Jak dwa żubry albo sosny dwie.
Mieli ciemny włos, błękitny wzrok,
Mieli barki silne, jak dwa woły,
A gdy szli, tak rączy był ich krok,
Że myślałeś — lecą dwa sokoły,
Lub dwie giemzy lekki niosą skok.
Mieli postać, jak olbrzymy dwa,
Nieulękłe, dzikie, muskularne,
Którym w żyłach krew jak płomień gra, —
I okryci w skóry bydląt czarne
Szli na wilka, niedźwiedzia i lwa.
I wysoko nieugięty kark
Unosili, jak obronną wieżę,
I potęgą swych żelaznych bark
Ochraniali swe obszerne leże,
Gdzie nie znano ani łez, ni skarg.
Byli cisi. Lecz, gdy wrzał ich gniew
Drżały dęby i chwiała się góra,
