Ta strona została uwierzytelniona.
I. Miriamowi.
La poesia non muore.
Dopóki trwa to silne ramię,
Co bije w wielki ducha dzwon;
Dopóki żyjesz ty, Miriamie,
Nadarmo pieśni wróżyć zgon.
Bo krew jest w głębi ludzkich łon,
A rozkosz w pieśni jest balsamie:
Dopóki żyjesz ty, Miriamie,
Nadarmo pieśni wróżyć zgon.
Gdy w tym ohydnym życia kramie,
Na pieśń krakały stada wron;
Tyś w ducha dzwon jął bić, Miriamie:
»Nadarmo pieśni wróżyć zgon!
Przed świętej pieśni dążcie tron,
Ku ideałów złotej bramie!«
Tyś w ducha dzwon jął bić, Miriamie:
Nadarmo pieśni wróżyć zgon!
Nie wstrzymać natchnień żadnej tamie,
Choćby nóż w piersi tkwił po trzon.
Tyś wołał wieszczów, o Miriamie,
Nadarmo pieśni wróżyć zgon!
