Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/132

 Janowi Kasprowiczowi.

 Oto nadeszły dni wielkiej Spowiedzi:
 Błądzą po ziemi wiecznych cierpień syny —
 Z sercem na dwoje rozdartem — Manfredzi —
 Duchy z edeńskiej wygnane krainy.
 A każdy w własne zapatrzon głębiny,
 Samego siebie boleśnie rozważa
 I sądzi myśli swe, żądze i czyny,
 I sądem cierpień — cierpienia pomnaża
I klęczy u swych cierpień strasznego ołtarza.

 Był niegdyś Hamlet na duńskim półwyspie,
 Duch, pełny zwątpień, rozpaczy i trwogi —
 Podobny dzieci swych płaczącej Rizpie,
 W krainach marzeń widujący bogi,
 Lecz, gdy go zimne kaleczyły głogi
 Rzeczywistości — wnet słabły mu dłonie,
 Mdlała mu dusza — a wieczności progi,
 Były jak otchłań, która wszystko chłonie
I oko swe pogrążał w swojem własnem łonie!

 Z tamtego świata szły ku niemu dusze,
 By w nim obudzić tę serca harmonię,