Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/137

 Dobrą samotność jest; wielką mistrzynią
 Dusz, które w tłumie nie znajdą rodzeństwa;
 Wieszcz się rozumie z swą siostrą pustynią,
 Nad gwar mu ludzki milsza leśna gęstwa.
 W puszczy rozwiniesz w sobie z człowieczeństwa
 To, co najlepsze w tym lichym rodzaju.
 Tu — ujdziesz tego rozdwojeń szaleństwa,
 Które wygnaniem jest piekielnem z raju:
Tu wrócisz swoją duszę do harmonii kraju.

 O, zgody pragnę — skłócony ze sobą,
 Harmonii szukam i straconej drogi!
 Otom ją znalazł, okryty żałobą:
 Nędznem jest wszystko pod prochem mej nogi!
 Jam jest najwyższy — jam jest jako bogi!
 We mnie jest koniec i początek świata,
 Nieskończoności we mnie są rozłogi,
 We mnie wieczności niezmierzone lata:
Moja myśl prawa bytu splata i rozplata!

 I byłem wtedy jako człowiek chory,
 Co swą chorobę ukochał — i woła,
 Że nie tak właśnie chorzy — to potwory
 I już nie umie wyjść z tych rojeń koła.
 Modli się owszem — niby do anioła,
 Do swej choroby. I tak własna dusza
 Była mi normą wszystkich dusz — i zgoła
 Pustynna we mnie nastąpiła susza,
Gdzie serca nic nie dziwi i nic już nie wzrusza!

 I zdało mi się, żem jest osią bytu,
 Najdoskonalszy śród istot szeregu;