Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/138

 I duch mój pełny był samozachwytu,
 Mając granicę miłości u brzegu
 Swej własnej Jaźni. A bielsza od śniegu
 Zdawała mi się dziedzina mej Jaźni.
 Aż tyś mię przyszedł zdruzgotać, mój szpiegu,
 Zwątpienie, kacie mojej wyobraźni!
I tak w samozachwycie byłem jakby w łaźni.

 Aż mię zwątpienie młotem swym uderzy,
 Wołając: Kłamiesz. W duszy twojej nędza
 I lepsze nieraz serca u pasterzy,
 Których w dalekie ziemie głód zapędza.
 Tak się skrzywiła moich rojeń przędza —
 I oto w drugą padła ostateczność:
 Czułem, że we mnie mieszka jakaś jędza,
 I czułem w sobie upadku konieczność
I słabości mej hańbę — i mych żądz wszeteczność.

 I czułem siebie najlichszym śród ludzi
 I próżnom pytał: Po co żyję, po co?
 I zazdrościłem temu, co się trudzi
 Tam, gdzie żelazne topory łomocą —
 I duch mi własny wydawał się nocą
 I na cierpienia stał się własne głuchy,
 Płacząc nad każdą łzą, każdą niemocą
 I duch mój cały przeszedł w inne duchy —
I czułem się bezsilny dia nich, bez otuchy.

 I znowu wszedłem w swoje własne głębie
 I, własną niemoc piętnując żelazem,
 Na jakimś głuchym stanąłem porębie —
 I chciałem sobą być i nie być razem;