Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/139

 Roiłem naraz tęczą być i głazem,
 Znać świata wielkość i własną swą małość —
 I ten mi poryw był nieba rozkazem
 I jakąś dziwną duszy mej dał białość,
I czułem, że, choć lichy, idę w doskonałość.

 Lecz duch we własne zapatrzony tajnie,
 Na dwie się rozdarł istoty odmienne:
 Jedna płynęła w świat nieurodzajnie,
 Taka bezwładna jak widzenie senne,
 A druga miała spojrzenie płomienne
 I jak nóż ostre — i tamtę swym nożem
 Krajała ciągle, aby jej bezdenne
 Tonie przeniknąć. Lecz, ach, my nie możem
Poznać, co jest w tem morzu i co jest tem morzem!

 Bo, gdy na dwoje duch się rozkaleczy:
 Na wzrok, co siebie samego poznawa —
 I rzecz czy widmo poznawanej rzeczy —
 Wnet miarę gubi... A gdzie jest podstawa,
 Coby mu dała znaczyć własne prawa?
 Czy poznająca czy też poznawana
 Połowa ducha prawdę mu podawa?
 Tak dusza w własne łono zasłuchana
Traci jaźń swoją własną — rzekłbyś — obłąkana.

 Straciłem siebie. Czy odnajdę zgubę?
 Lecz, kiedy nożem wewnętrznego oka
 Przebiłem serca mego ściany grube,
 Oto mi nowa zabłysła epoka.
 Nocy się mojej rozwiała powłoka
 I drugie dusze ujrzałem w jutrzence,