Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/140

 Dusze człowiecze, w których się głęboka
 Jątrzyła rana, a zemdlone ręce
Na skroniach łagodziły swe cierniowe wieńce.

 I wtedym nową poznał tajemnicę,
 Nie jeden byłem tu osamotniały,
 Co moim równe przechodził łzawnice:
 O, były duchy, co jak ja cierpiały,
 Poznawszy jęki te same i szały,
 Które ja miałem w pieśni mej wysłowić —
 I nowej jutrzni zwiastować hejnały,
 Co już na niebie zaczyna różowieć,
A słońcem, co w niej świeci — to dusz wszystkich Spowiedź.

 Tysiące było dusz, co jak fakiry,
 Nad własnem łonem zwisły obwinięte
 I świat zewnętrzny malowały w kiry
 I jakieś tchnienie miały dlań przeklęte.
 Ale nie tylko dla świata zamknięte,
 Lecz i dla innych owych dusz bez słońca.
 I były wzajem sobie niepojęte
 I wzajem obce śród braci tysiąca:
Bo jednakość nie łączy tu, ale roztrąca!

 I świat im cały zdawał się umarły
 I dla każdego on jeden był w świecie,
 Aż się te duchy jednorodne starły
 I na tej samej zeszły się planecie.
 A naprzód jeden drugiemu pierś gniecie,
 Jakby chciał wyprzeć z ziemi jego ducha.
 Aby go uwieść w swoje własne siecie,
 Ale, gdy każdy własną krwią wybucha —
Stała się dusz walczących straszna zawierucha.