Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/141

 Owo to starcie było niby fala
 Iskier tysiąca, co moc wzajem sączą
 W sobie — i jedna drugą wciąż podpala
 I razem w światło potężne się łączą,
 Aż onę walkę w przymierzu rozplączą,
 Aż owa burza przelewa się w ciszę,
 A w niej okryte włosianą opończą
 Uspokojone przyklękły derwisze,
Poznawszy, że braterstwo jakieś ich kołysze.

 We wszystkich było rozdarcie; we wszystkich
 Osamotnienie, jakoby zatrata
 Człowieczych pragnień, uczuć towarzyskich
 I wszyscy mieli więzienie ze świata.
 Lecz — oto każdy znalazł ducha brata
 I każdy znalazł bratnich dusz tysiące —
 A każda w jasne wyżyny ulata —
 I co na wszystkie rozpierzchło w niej końce —
Spieszy wiązać w harmonię na niebieskiej łące.

 I owe duchy samotne jak groby
 Stworzyły sobie jakiś świat wysoki,
 Gdzie nikły wszystkie przypadku żałoby
 I praw wieczystych płynęły potoki —
 I na wyżynach tam — jęli wyroki
 Na siebie głosić — i wzajemnie winy
 Swoje wyznawać — i rozpędzać mroki,
 Co jeszcze były śród tej dusz wyżyny
I tak się oczyszczali na potężne czyny!

 I nie samotni byli już, nie ślepi
 Na to, co w ludzkich źrenicach łzę pali.