Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/144

 I łzy ich płyną takie gorzkosłone
 Jak ból w boleściach rodzącej niewiasty,
 I społeczności chwieją się wzburzone
 Tem rozdwojeniem piersi swej na kasty,
Co wzajem chcą wewnętrzne wykorzenić chwasty.

 Tak mi społeczność zdała się ogromną
 Duszą, co płacze nad sobą boleśnie —
 I ma harmonii tęsknotę niezłomną
 I słyszy w sobie serafickie pieśnie.
 Ale, że wieków ją stoczyły pleśnie,
 Więc oto krwawą pogląda źrenicą
 W sumienia swego pomroki i cieśnie,
 Czasem półsenną kołując mgławicą,
A czasami gorejąc krwawą błyskawicą.

 Jak cenobita stanęła społeczność
 U stóp czterdziestowiekowych piramid —
 I na podwójną rozdarła się sprzeczność:
 Jedną odziała w kwiaty i aksamit,
 A druga była naga, jako Khamit,
 Co nosił cegły na jej obeliski
 I pierś jej była palna jak dynamit
 I sama siebie krwawymi uściski
Jęła dręczyć — i żarzyć w sobie ogniotryski!

 I miała swoje samouwielbienia
 Dni, gdy mówiła: Jać najlepsza jestem
 Ze wszystkich światów ludzkiego plemienia
 I nietykalnym jest ma pierś azbestem.
 Aż oto naraz wybuchła protestem