Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/145

 Przeciwko sobie: Jam widmo piekielne,
 W którem duch ludzki, drżący cierpień chrzestem,
 Napróżno bije w one wrota szczelne,
Za któremi jutrzenki złocą się weselne.

 I miała swoje samobójcze żądze —
 I chciała palić się w ogniu piorunów,
 By własnych piekieł rozsadzić wrzeciądze —
 I, jako wiedźma w koszuli z całunów,
 Przywoływała jakichś nowych hunnów,
 By wszystką zieleń zdeptały ich konie
 I by z pod kopyt tych dzikich tabunów
 Huknęły prochy, które są w jej łonie
I by z życiem zniknęły i życia agonje.

 I miała swoje rozrzewnień godziny,
 Gdy prometejską płakała rozpaczą —
 I jednem ciepłem swoje wszystkie syny
 Wraz chciała ogrzać. Ach, czy jej przebaczą
 Ci, co dni swoje łzą i potem znaczą?
 Czy jej przebaczą te biedne monady,
 Co jej istotę swą boleścią paczą?
 I były w myślach jej straszne bezłady
I czuła w swojej piersi jadowite gady!

 I miała swoje wysileń godziny,
 Gdy się zjednoczyć chciała w świat słoneczny
 I z piersi wszystkie wypalić gadziny
 I rzucić ludom jakiś hymn serdeczny,
 W akordy splątać wszelki okrzyk sprzeczny
 I płynąc jasno w niebo rozanieleń,