Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/146

 Śród wiecznej wiosny i śród zorzy wiecznej
 Lazury — niebu, a ziemi dać zieleń,
A oczom łzą zalanym słońce rozweseleń.

 I oto w końcu jak płaczka pokutna
 Padła — w tęsknocie po umarłem niebie —
 I, w pogrzebowe przyodziana płótna,
 Krwawiła siebie, biczowała siebie —
 I była w dziwnych chaosów Erebie
 I stała drżąca, jak na gołoledzi —
 W każdy jej atom — na złudzeń pogrzebie —
 Wnikał albowiem tenże duch manfredzi,
Co szuka drogi wyjścia w strasznych walk Spowiedzi.

 I w tym niemocy własnej paraliżu,
 Co próżno duchom palić chce latarnie,
 Czuła się jakby przybitą na krzyżu,
 Kędy ją własne rozpięły męczarnie —
 I patrzy w dale — a oto się garnie
 Narodów ludzkich ciżba niezliczona
 I smutno błądzi — i duma cmentarnie
 I patrzy w tajnie głębi swego łona:
Oto się spowiadają ludy i plemiona!

 I przeszłe wieki — i przeszłe ich czyny —
 I wszystka dusza ich dzisiejszej doby
 Stanie im w oczach, i oto swe winy
 Wyznają w sobie — i piętnem żałoby
 Znaczą te chwile, co krwawiły globy
 Wojną i krzywdą... I płakały ludy,
 Znieruchomione jako posąg Nioby,
 Zda się, czekając na nieznane cudy,
Coby im oczyściły pierś, splamioną wprzódy.