Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/154

Posępny starzec, błędny duch w zadumie wiecznej trwa,
A purpurowych żagli ruch ogarnia sina mgła —
I patrzy w dal, w nieznaną dal — w promyczek gdzieś świecący,
I dalej błądzi pośród fal — holender latający.

 Więc nigdy ciemności nie ustać wieczornej?
 I nigdy, ach, nigdy głód zorzy upiorny
  W mej duszy wyklętej nie zaśnie?...
 Jam roił przystanie, gdzie kwitnie kochanie,
  Lecz wiem dziś, że sen to i baśnie.

 Bo są w mojem sercu miłości ogromy,
 Lecz wróg niewidomy ją rozbił w atomy
  I duch mój, w atomy rozbity,
 Nie znajdzie przystani, lecz błądzi w otchłani
  Przez wichry i mroki — w przedświty.

 Miłością gorzało me całe jestestwo,
 Kochałem! W miłości mi było królestwo —
  W miłości mych uczuć ognisko;
 I wszystko co znałem — to wszystko kochałem —
  Co żyje, co cierpi — to wszystko!

 Kochałem natury macierzy zielenie
 I żywe stworzenie — i słońca promienie —
  I bogi kochałem nieznane —
 I ludzkie gromady, co w łez i krwi ślady
  Malują swe progi świetlane.

 I nieraz pijany miłości nektarem —
 Z wszechbytem się w jedność zlewałem jak czarem