Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/155

  I nie wiem, jak bogom się zdało:
 Zgasili-ż wesele, żem kochał za wiele,
  Czy przeto, żem kochał za mało?

 Bo oto mych uczuć gorące płomienie
 W dziewczyny jedynej wpłynęły spojrzenie
  I dziewczę mi stało się wszystkiem:
 Naturą i światem — ptaszyną i kwiatem —
  Jedynem śród zjawisk zjawiskiem.

 I, rzekłbyś, straciłem swą duszę — swą własną
 I wlałem swą istność w jej istność przejasną,
  A dziwny był skutek tej zguby:
 Żem lepszy, mocniejszy — żem czuł się piękniejszy
  W kryształach spojrzenia mej lubej.

 III.

  Kręcą — kręcą się wrzeciona...
  Śpiewaj pieśń swą — śpiewaj całą —
  Cóż wędrowiec — mów — cóż ona?
  Co się stało — co się stało?

Zaszumiał wiatr, zahuczał grom — jęknęła morska toń.
Żeglarzu, burzom wierz i mgłom, od oczu dziewic stroń.
Twój promień zgasł — na okręt siądź — przez wicher płyń szumiący —
Bez win, bez win przeklęty bądź, holendrze latający.

 I pieśń się urwała — jak nić co się zrywa —
 Jak serce, gdy pęka i we krwi swej pływa —
  I ślepnie na życia promienie.
 I prysła jak mara — miłości tej czara:
  Złudzenie! złudzenie! złudzenie!