Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/158

  Opuszcza wód morskich odmęty —
 I szuka dziewczyny — kochanej, jedynej —
  A grób ma na wieki zamknięty.

 Bo śmierć mu odmawia żelaznej swej kosy,
 Dopóki świetlanych gościńców w niebiosy
  Dziewczyna mu wierna nie wskaże —
 I w natchnień godzinie — z nim wraz nie popłynie —
  Na morskie dalekie miraże.

 V.

  Cienko — cienko nić się przędzie —
  Żeglarz błądzi przez głębiny!
  Czy ratunku dlań nie będzie?
  Czy nie znajdzie swej dziewczyny?

I co siedm lat schodzi na ląd. — O, dziewczę zjaw się, zjaw —
I płynie — nie wie dokąd, skąd — śród burz, i skał i raf.
O, patrzaj, z chaty idzie dym — w obłoki strzelający:
Jest może dziewczę w domu tym — holendrze latający.

 Gdzie nie był — nie błądził — nie rzucał kotwicy,
 Ten morza Ahaswer — ten syn błyskawicy,
  Syn chmur i tęsknoty bez końca?
 Na morzach głębokich — na lądach szerokich —
  W krainach lodowisk i słońca.

 Na ziemi indyjskiej, gdzie lasy palm kwitną,
 Nad Nilu był głębią szeroką, błękitną —
  Gdzie Jordan się w gaje uplata —
 W Kartaginy murach, w Hellady marmurach —
  I w Romie — władczyni wszechświata.