Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/164

  I okręt się toczy ponury,
 A maszty ma czarne, jak krzyże cmentarne,
  A żagle ma z krwawej purpury

 I błądzi po morzach — po morzach szerokich —
 A światła mu gasną — i w ciemniach głębokich
  Bez celu — spoczynku i końca —
 Przez bogów zaklęcie — na strasznym okręcie —
  On płynie do słońca bez słońca.

 I łzy osamotnień — i łzy rozczarowań
 Truciznę mu leją w rozkosze całowań
  I błądzi marynarz wyklęty:
 O, przepłyń otchłanie — o, usłysz wołanie —
  O, usłysz wołanie twej Senty!

 VIII.

  Szara przędza ukończona —
  Wieczór wschodzi już rumiany —
  Spoczną dłonie i wrzeciona,
  Będzie płótno z przędzy lnianej.
  Potem w słońcu śród murawy
  Wybielimy szare płótno.
  Dzika Senta w nucie krwawej
  Zakończyła pieśń swą smutną.
  Ach, popłynął w błędne koło
  I nie znalazł odpocznienia
  I zasępił białe czoło:
  Niema — niema dlań zbawienia!

O jest! — ja czuję — mówię wam — przeminie czarna chmura.
Ja jego ból jak własny znam — wikingów dzika córa!