Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/181

 Wielką naukę prawdy i miłości!
 Spojrzałam wówczas na mego kochanka
 I pytam: Ktoś ty, nieznany młodzieńcze?
 A on mi na to: O, księżniczko cudna,
 Apsaro biała, wybacz, żem ja dotknął
 Warg twoich wonnych, bo jam jest zdeptany,
 Bo jam jest paryas — wygnaniec przeklęty!
 Tak się zakończył sen. O, ja nieszczęsna,
 Ja pohańbiona księżniczka, co we śnie
 Takie straszliwe dostrzegam widziadła!

I coraz głębiej idzie w bór dziewica.
A oto młodzian stoi w leśnym cieniu:
Szaty paryasa ma, posępne lica
I na królewnę spogląda w olśnieniu.
Oko mu płonie w miłości zapale,
Ale dziewica nie widzi go wcale
I spieszy w leśne pustelnicze dale.
A młodzian mówi do siebie tak:

 To ona — ona, którą ja widziałem
 Potylokrotnie w tem i tamtem życiu.
 Dawno już temu — dwa tysiące temu
 Lat — jam był orłem, a ona orlicą
 I między nami była miłość wielka.
 Tysiąc lat temu jam był lwem z pustyni,
 A ona lwicą o gorącem łonie:
 Pamiętam jeszcze nasze zaślubiny
 I te potężne ryki, wstrząsające
 Naturą całą śród uścisków naszych.
 Bo tak prowadzą zawsze los bogowie,
 Że owe dusze, które się kochały,