Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/186

Młodzieniec w zgrozie słucha tych wyroków
I jeszcze błaga — i jeszcze zaklina.
Ale napróżno: nieprzejrzanych mroków
Ducha dziewicy nadeszła godzina.
Wonczas pustelnik, który widział wszystko,
Opuszcza swoje zacisze samotne —
I trzykroć Brahmy wymówił nazwisko,
I trzykroć rzecze słowo bezpowrotne:

 Przeklęta, przeklęta, przeklęta!

O, gdybyś cofnął słowa swe, brahminie!
Bo oto pełźnie jadowita żmija:
Z zielonej trawy do królewny płynie,
Zatrutym zębem w jej ciało się wpija.
Pada dziewica — półmartwa, półżywa
I tak w godzinę śmierci się odzywa:

 Biada mi! Śmierć mię porywa w objęcia,
 Ukryta w zębie jadowitej żmii.
 Umieram. Ratuj, ratuj mię, czandalo!
 O, jaka straszna klątwa pustelnika.
 Ratuj, czandalo! Ratuj mię, kochanku,
 Bom ja kochała cię, Sudro wyklęty.
 Kochałam ciebie, i dziś i w przeszłości,
 Kochałam ciebie na jawie i we śnie.
 Lecz żal mi było królewskiej korony,
 A przeto ginę za najwyższą zbrodnię.
 Umieram — przebacz!