TRZY KWIATY
(Motyw z Catulle–Mendèsa)
Na ziemi indyjskiej, gdzie kwitną banany,
Przecudna mieszkała królowa.
Małżonek jej siwy — latami złamany —
Już nie znał miłości i słowa.
Lecz pani wyrosła w powadze i cnocie,
Więc wierną mężowi jest zawsze:
Choć rycerz niejeden w miłosnej tęsknocie
Przysięgi jej składał najłzawsze.
I każdy, choć z żalu i płacze i ginie,
We łzach rezygnacyi odchodzi,
I jeden uparty pozostał jedynie
Astrolog sułtański — czarodziej.
Młodzieniec uczony i pełen urody,
Znał gwiazd tajemnicze obroty:
Znał ziemie dalekie, dalekie narody,
Umarłe przyzywał istoty.
Głos ptaków i zwierząt, szum lasów rozumiał,
Człowieka przemieniał na zwierzę,
I w lotnym eterze przenosić on umiał
Pałace, czy grody, czy wieże.
I wróżył dni przyszłe. Astrolog uczony
Pokochał też piękną królowę:
