formy, dar głębokiego wniknięcia i ujmowania obcej psychiki i obcych kultur, przy temat wielki pilot myśli poetyckiej, równowaga i dojrzałość.
Ogniwem pomiędzy starszą generacyą tj. szkołą Franki, i młodą, czemu raz jaskrawiej indywidualizującą twórczość, jest Bohdan Łepkij. Z jego owianych cichym smutkiem poezyj, jak gdyby snop słonecznych promieni bije dobroć i serdeczne współczucie dla wszelkiego cierpienia. Ten serdeczny ton jego pieśni przechodzi czasami w prawdziwą słodycz. Rzadko jednak słyszy się z ust jego śpiew pogodny, weselny. Łepkij to śpiewak melancholii szarugi jesiennej i palącego bezlitości słonecznego gwar skwaru, palacęgo po ścierniskach czołgające się ludzkie istnienia. Jak jasnowidz, umie on nieraz ogarnąć całą wszechbytu. Wspomnieć należy O. Kozłowskiego, przedwcześnie zgasłego, którego kiedy głębokie jego uczucie szukało dopiero formy dla siebie.
Z młodych jest najmniej „ukraiński“ jest Petro Karmańskij. Ból wszechludzki krwawi jego
Strona:Pogląd na nowszą poezję ukraińską.pdf/10
Ta strona została przepisana.
