Strona:Pogrzeb Shelleya.djvu/08

Nowsi zaś poeci angielscy nadają mu przydomek „poety śród poetów“.
 Do reformatorskich dzieł należą: Julian i Maddalo, oraz Rozalinda i Helena, gdzie autor rozważa niesprawiedliwe urządzenia społeczne; w ostatnim utworze sprawa małżeńska wystawiona bardzo jaskrawo. Z innych utworów godne są uwagi: Adonais — elegia na śmierć młodego poety Keatsa, Czarodziejka Atlasu i wiele, b. wiele drobnych wierszy lirycznych.
 Życie jego było ciężkie: pokłócony z rodziną, wydalony z uniwersytetu, nieprzychylnie przyjęty przez krytykę, piętnowany jako czławiek niebezpieczny dla społeczeństwa — uszedł on z Anglji i przebywał dłuższy czas w Szwajcarji i Włoszech. Żenił się dwukrotnie: pierwsze małżeństwo z Henryettą Grove, lekkomyślnie zawarte, było bardzo nieszczęśliwe; drugą jego żoną była kobieta niepospolita, Marja Godwin, jedna z pierwszych zwiastunek idei emancypacyi kobiet. Prócz tych stosunków miał Shelley idealną kochankę Emilją Viviani, której poświęcił Episychidion.
 W Szwajcarji poznał się Shelley z Byronem; znajomość ta była płodną w arcydzieła, które wyszły z pod pióra obu poetów.
 Umarł w r. 1822, w tragiczny sposób, w czasie burzy na morzu Śródziemnem. Fale wyrzuciły go na brzeg, pod Livornem. Na zasadzie prawa, aby uniknąć zarazy, ciało powinno było być spalone. Korzystając z tego Byron, wyprawił Shelley’owi pogrzeb w stylu greckim. Istnieje legenda, że serce poety zostało nietknięte od ognia.