jeszcze rękę dawał, no, to połóżmy...[1] ale jakże to można dać nogę? co?
(Mówi płynnie i prędko, żartobliwie, ale z odcieniem wyższości w głosie i postawie).
Cóż dziwnego, szwagierku? usłyszawszy wchodząc rozpaczliwe wołanie twe, mniemałem, że miał tu miejsce wypadek... nie estetycznéj wcale natury, a że właśnie przed chwilą napawałem wzrok mój cudowną zielenią niw, a powonienie uroczą wonią kwiatów, nie chciałem rozkosznych wrażeń psuć trywjalnością gospodarskiéj katastrofy i zawołałem: dam nogę! to jest: ucieknę!
Ach! będę teraz wiedział, że: ucieknę! mówi się w języku panów koronjarzy: dam nogę!
Nie inaczéj, szwagierku, i jeżeli zechcesz być sprawiedliwym, podziwiać będziesz dosadność, co mówię, artystyczną plastyczność wyrażenia tego. Przez jakiż bowiem znak zewnętrzny objawia się ucieczka? Przez przyśpieszone stąpanie. Co czyni człowiek, który pośpiesznie stąpa? Posuwa on nogi swe prędko, coraz prędzéj. Kędyż posuwa je? pośród przestrzeni, w objęciach któréj szuka ratunku przed nienawistném lub zatrważającém zjawiskiem? Czém że więc jest w saméj istocie swéj owa mechaniczna czynność, dokonywana przez ustrój uciekającego człowieka? Najpewniéj, nie jest ona czém inném, jak tylko podawaniem, lub też dawaniem nóg jego przestrzeni. Dixi.
Ależ gada? no gada! to dopiero język gdyby taradajka!...[2] (głośno z udaną pokorą): Słuchałem, podziwiałem i umocniłem się w mniemaniu, że nas biednych, zajękliwych litwinów, Pan Bóg na to musi być[3] stworzył, żeby panowie koronjarze śmiać się z kogo mieli. Śmiejcie się sobie, drwijcie, kpijcie, na zdrowie! a my taki[4] co wiemy, to wiemy. Języków nam, tak jak wam, białoskórnicy[5] nie wyprawiali, aby mleły mowę człowieczą, niby pytel ziarno, ale kiedy przyjdzie do pracy, do czynu, wtedy... oho! kochanieńki, dążajmy się... dążajmy się...[6] ile wlezie...
