Strona:Posażna panna.djvu/019

—  19  —

 — Gimnastyka nie jest waryacyą, powinieneś i ty, jeżeli chcesz zahartować ciało na wycieczki, systematycznie wyrabiać muskuły...
 — Tak mówisz? Myślisz, żeby mi się gimnastyka przydała w górach?
 — Naturalnie!
 — Siadaj do kolacyi, przyniosłem wyborne wędliny, rzekł udobruchany Kolski.
 — Niezdrowe. Już obiad zimny jadłem, bo późno posłałem.
 — Myślałem, że ci Józio lub Franio obiad przysłali. Pożegnałem ich przed kasynem, bom spotkał Sobołę, najstarszego przewodnika tatrzańskiego, mówiłem z nim o wycieczkach... zjadłem z nim obiad w gospodzie, pyszną kiełbasę w ogniu smażoną.
 — Tfu!
 — Nie spluwaj, boś nie próbował. Bawiłem się wybornie słuchając opowiadań górali, ale w końcu jakoś słabo mi się zrobiło.
 — Widzisz, to z kiełbasy.
 — Nie, jak cię kocham, nie! ja się znam. Proste potrawy najzdrowsze, tylko jeszcze miejska niedyspozycya się przypomina. Ach! będę zdrowym, czuję to, skoro w pogodę pójdę w góry. Mówiłem już z przewodnikami, spróbujemy pójść na ganek... nie namawiam cię na tę wycieczkę, bo trudna, ale za to pojedziesz sobie spokojnie z nami do Kościelisk — Armanowie przygotowują zbiorową wycieczkę...
 — Nigdzie nie pojadę, tylko do domu — odparł sędzia. Klimat ostry, brak wszelkich wygód, tu zdrowie można stracić. Jak się tylko wypogodzi, odjeżdżam.
 — Ależ nic jeszcze nie widziałeś!
 — I widzieć nie chcę, bo zdrowia narażać nie myślę!
 — Jesteś przecież zdrowy!
 — Już ty nie wmawiaj we mnie zdrowia, ja wiem co mi brakuje.