Strona:Posażna panna.djvu/033

—  32  —

 — O! jakiś pan samolub — rzekł sędzia — sam pan chcesz jechać, a nam ka esz iść piechotą!
 — Więc pan sędzia wybrałbyś się z nami? — zapytała prędko panna Adela, klaskając w dłonie.
 Sędzia wzdrygnął się: stanęły mu przed oczami katary, zaziębienia, przemoczenia, zapalenie płuc, a potem...
 — To jest... ja nie — jąkał się — ja nie...
 — A! panbyś nie szedł, ale pojechałbyś z nami furą?
 I spojrzała panna Adela na sędziego proszącemi oczami.
 — Cudowna! — myślał sędzia zapatrzony na nią, zapominając odpowiedzi. — Józio miał racyę, że ładniejsza od Armanowej... młodsza, piękniejsza, zdrowa...
 — Kto milczy, ten zezwala — zawołała panna Adela. — Pojedziemy, pojedziemy.
 Sędzia przeraził się. Odmówić jej? niepodobna... pojechać? zaziębienie pewne...
 — Ha! — rzekł wreszcie po namyśle — jeżeli całe towarzystwo pójdzie, to będzie to dla mnie przyjemnością... prawdziwą przyjemnością... tylko pogoda teraz jest wątpliwa...
 — Śliczna pogoda — przerwał mu Kolski — cudna będzie droga. Ja odprowadzę państwa do Morskiego Oka, a ztamtąd ruszę na Ganek.
 — Kiedy się więc wybierzemy?
 — Tylko nie tak gorąco, Adelciu — przerwał niezadowolony Arman.
 — Andzia także się zabawi z nami, przecież jej nie będziesz bronił zabawy...
 Arman spojrzał pytająco na żonę.
 — Jak ty pojedziesz — odpowiedziała Armanowa — to ja najchętniej. Wszyscy cuda opowiadają o Morskiem Oku.
 Hm! więc kobiety, ja i sędzia wozem — medytował głośno Arman.
 — I ja — dodał Narwalski.
 — I pan Tadeusz... hm, panowie piechotą, hm!
 — Pojedziemy wszyscy wozami do Kuźnic — objaśnił