Strona:Posażna panna.djvu/051

—  50  —

 — Mój Józiu, opukajże mię, bo mi się zdaje, że mię coś strzyka.
 — Zaraz, zaraz. Muszę po pieniądze napisać, bo już krucho ze mną...
 — Józiu! opukajże mię chociaż troszeczkę, bo mi się zdaje, ze mię coś koło serca kole!
 — Wstał powoli Plichta mówiąc pod nosem:
 — Hm! koło serca... widocznie panna Adela cię zawiała... Sercowe choroby najniebezpieczniejsze: jakbyś butelką palnął o kamień — prysk! i koniec. Chociaż zapalenie płuc też nie dobre, szczególnie przy tutejszym klimacie, prognosis infaustissima.
 — Bój się Boga, opukaj mię zaraz!
 — Zdejm koszulę.
 — To się zaziębię?
 — Jeśli już jesteś zaziębiony, to się drugi raz nie zaziębisz.
 — A jak nie jestem zaziębiony?
 — To tu w ciepłej izbie się nie zaziębisz.
 Sędzia skonstatował naprzód, że drzwi i okna szczelnie zamknięte, potem zaczął się rozbierać.
 — Jak on dobrze zbudowany! — mówił flegmatycznie konsyliarz, nie ruszając się z miejsca — co za chłop! co za plecy!
 — Na miłość boską pukaj, bo się zaziębię!
 Przystąpił konsyliarz do przyjaciela, opukał go, kazał mu westchnąć, potem — palnął go w plecy dłonią, że trzasło, jak z pistoletu i rzekł:
 — Płuca jak miechy! Bodaj całe życie byłeś tak zdrowy, jak dzisiaj.
 Sędzia z narażeniem ręki na wywichnięcie przekręcił ją na plecy, aby potrzeć uderzone miejsce i zapytał pocieszony:
 — Więc zdrów jestem? z pewnością?
 — Tylko serce na wylot przeszyte.