Strona:Posażna panna.djvu/063

—  62  —

 — Kaziu! skoro za tydzień jedziesz, to musisz przedtem skończyć z panną Adelą?...
 — Trudno.
 — Dlaczego?
 — Hm! rzecz ważna… nie można nagle...
 W tej chwili stuknęło coś w sieni i ozwał się głos płaczliwy:
 — Otwórzcie!… nie mam siły poruszyć klamką...
 Zerwał się konsyliarz, poznawszy głos Kolskiego i otwarł drzwi czemprędzej.
 — Jak ty wyglądasz! — zawołał, ujrzawszy sponiewieranego i drżącego podróżnika. — Bój się Boga!… czy spadłeś?… cały podrapany... siadajno!
 Kolski padł na stołek i przemówił:
 — Jeść… zapalcie… zimno mi!…
 Sędzia zląkł się naprawdę widokiem przyjaciela, wyskoczył z łóżka, nie bacząc, że bosą nogą dotyka ziemi i zawołał na Plichtę:
 — Rozbierz go, on chory! Zgotuję herbatę.
 — Podaj koniak i warz herbatę.
 Konsyliarz rozebrał Kolskiego, położył na łóżku, oblepił mu twarz i ręce plastrami angielskiemi, wlał w niego dwa kieliszki koniaku i okrył wszystkiemi paltotami i pledami sędziego. Sędzia podał herbatę, do której konsyliarz dolał sporą dozę araku. Oplastrowany podróżnik padł na poduszki pokrzepiony nieco i przemówił:
 — Zbłądziłem w lesie… nie mogłem trafić… zziąbłem… odrapałem się…
 — To też wyglądasz, jakbyś wprost ze szczytu Ganku stoczył się aż tutaj. I po licha tam wyszedłeś?
 — Nie wyszedłem... nie znaleźliśmy drogi.
 Konsyliarz tupnął gniewnie, zdmuchnął świecę i położył się spać.
 W niedzielę koło godziny szóstej wieczorem poczęły gó-