Strona:Posażna panna.djvu/065

—  64  —

prosić pannę Adelę do kadryla. Właśnie otrzymał łaskawą odpowiedź, gdy do sali restauracyjnej doleciał głos walca.
 — Już grają! już grają! słychać w restauracyi i wszyscy z miejsc się podnoszą.
 U wejścia do sali zabawy policyant odbiera bilety. Obok stoi komitet, wśród niego Lolo Arman, z dumą poglądający na kokardę u klapy tużurka.
 Panie tymczasem stoją gromadnie w garderobie, każda boi się wejść pierwsza na salę. Wreszcie ktoś drzwi otwiera, z sali wypada Ramski, angażuje damę, porywa ją — wchodzą i inne — muzyka kończy w tej chwili walca.
 Nastąpiła polka. Sędzia z zazdrością patrzał na danserów tańczących z panną Adelą, ale sam nie miał odwagi puścić się w wirowy taniec.
 Nareszcie z odgłosem kadryla podał sędzia ramię pannie Adeli.
 — Jak się ma pan Kolski? zapomniałam dotąd spytać o niego!
 — Lepiej. Marzy ciągle o nowej próbie wdarcia się na Ganek. Ha! każdy uprzyjemnia sobie życie jak może!
 — Czemu pan tak ciężko westchnął?
 — Ach! pani! za parę dni kończy się mój urlop...
 — Więc panu żal teraz opuszczać Zakopane?
 — Zakopane?... nie! ale towarzystwo tutejsze... tak miłe...
 — Rond! — krzyknął Ramski. Pary utworzyły koło i rozmowa się przerwała.
 Już z pół godziny trwała szósta figura, aż wreszcie Ramski zawołał na muzykę:
 — Galop!
 Sędzia struchlał. Panna Adela wsparła się już na jego ramieniu, on ją objął, rumieniec oblekł mu twarz, z trwogą zmieszaną z radosnem jakiemś uczuciem puścił się po sali. Jej warkocz spadł w wirze na jego ramię, jakby wiążąc go z piękną tancerką, on zapomniał o świecie, tańczył i tańczył, aż mu cała sala w głowie wirować poczęła. Odstawił Adelcię