Strona:Posażna panna.djvu/076

—  75  —

 — No, mniejsza o to! tak mówiono. Ale wracając do owego zdarzenia, o którem wspominałeś?..
 — Otóż spotkałem Armana w Bibliotece Jagiellońskiej, opowiadał powoli Kolski, ucieszyliśmy się niezmiernie i zagadaliśmy się o drugim tomie »Metody«, o moich wekslach jarmarcznych«, potem zeszliśmy na obecną moją pracę o jarmarkach assyryjskich, o wpływie kultury babilońskiej...
 Inżynier kręcił się na stołku niecierpliwie, ale nie śmiał przerywać uczonemu rozmowy, a Kolski prawił dalej powolnym tonem:
 — Zwrócił mi przytem słusznie uwagę na zasługi dwunastej dynastyi faraonów na handel egipski, oraz na stosunki Egipcyan z Etyopami i Żydami... ale prawda, ciebie to niewiele zajmuje?
 — Rzeczywiście nie znam się na tem...
 — Otóż potem przeszliśmy w rozmowie na tutejszych uczonych —
 — Ale cóż to ma do owego zdarzenia?
 — Ach! prawda! zapomniałem o tem. Rzecz tak się miała: gdyśmy rozmawiali o uczonych kwestyach, przyszła mi nagle myśl zapytać o zdrowie pani Armanowej.
 — Naturalnie! od tego należało zacząć.
 — Zdrowa, odpowiedział mi Arman, przyjechała ze mną i zabawimy tu ze dwa tygodnie.
 — Jutro biegnę do nich z wizytą! krzyknął inżynier, zrywając się z krzesła.
 — I ja zrobię tożsamo.
 — Gdzie mieszkają?
 — W Saskim hotelu.
 — Zaproszę ją na piknik.
 — Właśnie tożsamo myślałem, gdy mi Arman powiedział o jej przyjeździe, i dlatego do ciebie zaraz przybiegłem. Panna Adela lubi tańczyć —
 — Co? jest i panna Adela?
 — Jest.