Strona:Posażna panna.djvu/086

—  85  —

 — Jeszcze nie wiem, jutro się dowiem. Słuchajcie, jeszcze jedna nowina.
 W tej chwili wszedł uczony Kolski, a konsyliarz zatarł ręce z zadowoleniem, mówiąc:
 — Teraz możemy zacząć partyjkę, jest nas czterech — siadajcie do stolika.
 Kolski wycierał powoli zapotniałe szkła złotego cwikera, przeglądał je do światła, znowu przecierał chustką, a w ciągu tej operacyi prawił powoli:
 — Dobry wieczór. Krzyże mię bolą, tak się wysiedziałem przy pracy, ale upaliłem dziś dziewięć arkuszy papieru!
 — Biedny papier, wtrącił Cichocki.
 — Przeszedłem pokrótce handel fenicki i kartagiński, a doszedłem już do egipskiego.
 — Siadajże profesorze. Tadzio podaje nam właśnie najświeższe telegramy na własnym drucie o bieżących wypadkach towarzyskich.
 — Nie przeszkadzam, owszem, słucham! My naukowo pracujący potrzebujemy czasem rozrywki —
 — Słuchając plotek i bajek —
 — E!... zaraz przymówki! Pozwólcie lepiej opowiadać Tadziowi.
 — Zatem słuchajcie, zawołał Broński niecierpliwy. Na sobotni piknik odkrył Ramski jakąś pannę ze Lwowa nadzwyczajnie piękną i ze stu tysiącami posagu! Słyszycie? piękną i ze stu tysiącami!
 — Pewnie brzydka, tylko tysiące dodają jej uroku?
 — Nie, Ramski klnie się na wszystko, że pierwszorzędna piękność. Poznał ją w lecie w Zakopanem.
 — Jak się nazywa? Musielibyśmy ją znać, jeżeli tak piękna, bo znaliśmy w Zakopanem wszystkie piękności? zapytał Plichta.
 — Tego nie wiem! pytałem Ramskiego, ale nie dosłyszałem odpowiedzi, bo fiaker zaturkotał — tyle dosłyszałem, że jej na imię Aniela, czy Adela.