Strona:Posażna panna.djvu/088

—  87  —

 — A jakże z tymi tysiącami? Znacie ją dawniej, musicie wiedzieć?
 — E! machnął ręką Plichta. Skądby... ale trącił go Cichocki i dokończył:
 — Jeżeli nie sto tysięcy, to ma coś koło tego... a cicho do Plichty dodał: nie psuj jej opinii!
 — Ho! ho! a to Plichta wyszukał sobie coś dobrego! zawołał Broński.
 — Posądzasz go?
 — Oczywiście, nie widzisz, jaki zaniepokojony!
 — Będzie nowa bajka, odrzekł śmiejąc się Plichta — ale to mi nic nie szkodzi. Dość, że panna Adela będzie królową, i zrobi niemałą konkurencyą tutejszym pannom. Cóż ty Tadziu na to? będziesz się koło niej kręcił? co?
 — A nie będziesz zazdrosny o to?
 — Nie krępuj się moją osobą. Ale panny Kropińskie będą o nią zazdrosne. Mama cię lubi...
 — Dajże pokój!...
 — Mógłbyś się zlitować nad jedną z panien Kropińskich. Tyle lat to tańczy i tańczy — i napróżno!
 — Zanadto dobrze zna ich finanse, przerwał Cichocki, żeby to głupstwo zrobił. Jest przecież syndykiem brata. Trzy córy!...
 — Trzy? zaśmiał się Broński. Ha! ha!
 — Co? może jeszcze więcej?!
 — Nie mogę zdradzać tajemnic klientów.
 — Ale mają podobno bezdzietnego wujaszka w sperandzie?
 — Ba! a jak umrze bez testamentu, lub zapisze komu innemu, albo ad piam causam?
 — Masz racyą, to na nic. Niech za życia coś zrobi, i to sądownie lub notaryalnie.
 — Widzisz więc, że nie możesz z czystem sumieniem zalecić mi panny Furdównej. Zobaczymy inne na pikniku! Będziecie na pikniku? co?