Strona:Posażna panna.djvu/092

—  91  —

 — Jakto nagle? przecież nie dzisiaj, zaraz, ale przy najbliższej sposobności. Pomyśl tylko: miałbyś śliczną, wysoką, czarnowłosą żonę! co za para! zwanoby ją śliczną sędziną!
 — Więc... decyduję się, rzekł wstając Spisowicz, w którego duszy ostatnie słowa przyjaciela przeważyły szalę wahania. Tylko tajemnica...
 — Wiedziałem, że się zdecydujesz. Takiej drugiej nie znalazłbyś na całym świecie: równa wzrostem, piękna, wspaniała! Siadaj spokojnie i opowiedz teraz twoje spotkanie.
 — Stałem przed bitwą pod Grochowem Kossaka, zaczął prawić sędzia, gdy nagle obok mnie ozwał się znajomy głosik: co za piękny obraz! Dreszcz mię przebiegł... spoglądam: stoi — ona z siostrą! kłaniam się w niemem zdziwieniu; panie podają mi rączki na powitanie, a panna Adela powiada: Nareszcie spotykamy kogoś znajomego, i to tak dobrego znajomego! Armanowa poczęła wypytywać mię o wszystkich znajomych z Zakopanego, a tymczasem koło nas zbierała się gromada ciekawych, pytających między sobą po cichu: kto są te panie? to coś przejezdnego? pewnie Warszawianki, bo szyk nadzwyczajny! Gdy je potem pożegnałem, nie mogłem się opędzić dopytującym o nie ciekawcom.
 — A widzisz! wszystkich uwaga zwraca się na nią. Mógłbyś być z niej dumnym, gdybyś się z nią ożenił.
 — Patrzyli na nie, jak na rarogi.
 — Widziałeś je później?
 — Byłem u nich z wizytą w hotelu. Był już u nich Kolski poprzednio, ale mi nic nie powiedział —
 — Safanduła, powiedziałem mu to dawno.
 — Następnie był także ten inżynier od zabaw, wiesz ten, który urządza zabawy, festyny.
 — Ramski.
 — Tak jest. Prosił je na piknik na sobotę —
 — Wiem o tem, mówił mi już Kolski.
 — O wszystkiem wiesz pierwej odemnie!
 — Ty, oczywiście, także pójdziesz na piknik?