Strona:Powieści z 1001 nocy dla dzieci.djvu/49

 Tymczasem Achmed, ogromnie zaciekawiony, gdzie się jego strzała podziać mogła, gdyż widział ją dobrze jak leciała prosto, po wypuszczeniu z łuku, udał się w prostym kierunku od miejsca strzelania, rozglądając się ciągle, czyby jej nie dojrzał.
 Po długiej wreszcie wycieczce dojrzał ją o 3 mile od miejsca strzelaniny, leżała pod ogromną skałą.
 Podniósł ją i dojrzał tuż koło niej olbrzymie drzwi żelazne w skale.
 Pchnął je nogą silnie, a otwarły się wnet.
 Achmed ujrzał się w długim korytarzu wąskim. Szedł przez niego pewien czas, aż wreszcie korytarz zaczął się rozszerzać i wkońcu wyszedł Achmed na olbrzymi plac, na którym stał piękny, bogaty ogromnie pałac. Z pałacu wyszła urocza jak zjawisko kobieta i powitała Achmeda:
 — Jak się masz Achmedzie. Wiedziałam dobrze, że tu przyjdziesz, jak również znam całą twoją historię i twoich braci, wasze podróże i konkury, gdyż jestem wszechwiedzącą wróżką Pari-Banu zwaną. Otaczają mnie tu olbrzymie bogactwa w tym pałacu, po za tem posiadam dużą władzę, jako czarodziejka.
 Achmed przepraszał bardzo piękną wróżkę Pari-Banu, iż tak niebacznie wtargnął do jej królestwa, lecz ta nie gniewała się wcale.
 Achmedowi ogromnie podobała się wróżka i zakochał się w niej odrazu; ta zgodziła się oddać mu swoją rękę, lecz z warunkiem, iż nigdy nikomu nie wyjawi z kim się ożenił.
 I odtąd żyli we dwoje i na niczem im nie zbywało, gdyż wróżka była ogromnie bogata i posiadała tak wielkie skarby, iż wobec niej ojciec Achmeda był jeszcze ubogim człowiekiem.