Strona:Powieści z 1001 nocy dla dzieci.djvu/59

 Lecz książę Firuz-Szach obawiał się, iż gdy tak bez orszaku przed ojcem księżniczki, królem Bengalu stanie, to ten nie zgodzi się na ich ślub.
 Chciał więc wrócić najprzód do siebie, by powrócić z orszakiem godnym i należycie przybranym.
 Lecz wreszcie rzekł raz do księżniczki:
 — Wiesz co księżniczko, w takim razie, ja uwiozę cię na swym koniu czarodziejskim.
 — Ależ ojciec mój będzie zmartwiony ogromnie — odparła.
 — Do ojca przyślemy z Persji posłów o błogosławieństwo dla nas.
 — Wreszcie zgodzę się, ale pod tym warunkiem, że posłowie zaraz wysłani będą.
 Tak się też stało, że wsiadł Firuz-Szach z księżniczką razem na konia i uwiózł ją do Persji.
 Gdy książę Firuz-Szach przybył, sułtan tak się ucieszył, iż kazał uroczystość w mieście wielką poczynić.
 Indjanina wypuszczono też na wolność.
 Do ojca zaś księżniczki, króla Bengalu, wysłane było poselstwo o błogosławieństwo.
 Miesiąc trwała podróż posłów tam i z powrotem.
 Wreszcie powrócili posłowie i błogosławieństwo od króla bengalskiego przywieźli.
 Firuz-Szach pojął za żonę księżniczkę i kochali się ogromnie.
 Po bardzo długich latach życia starego sułtana perskiego, kiążę Firuz Szach, obrany został jego zastępcą i osiadł na tronie.
 Młoda i piękna żona uprzyjemniała mu rządy i zawsze wspominali sobie swoją przypadkową, a tajemniczą znajomość.