mąki, zasmażyć i rozrobić rosołem od mięsa lub słodką śmietanką, zagotować to wszystko, włożyć szpinak i rozmieszać; jeśliby był gęsty, trochę dolać rosołu, przysolić, wydając na stół nie zagotowywać, bo zczernieje, a mieszając, uważać, żeby nie przypalić i nie dymić; dając na stół, po wierzchu się okłada jaką przyprawą. Można tymże samym sposobem przyprawiać sałatę lub pokrzywę młodą, lecz nie z mlekiem, ale z rosołem z mięsa wygotowanym.
Najlepszy jest jarmuż, gdy go mróz nieco zachwyci i obierają się same listeczki od wierzchołka; wypłókawszy go, potrzeba długo gotować na miękko, wybrać potem z gorącéj wody do zimnéj łyżką durszlakową, aby woda zupełnie ściekła i wycisnąć go dobrze; to zrobiwszy, należy drobno posiekać, przytem utrzeć burak słodki jeden na tarce i ze dwie marchwie surowe, trochę cebuli i to usiekać, włożyć do rondelka, w którym powinna być świeża słonina, wysmażona, bez skwarek, i przysmażyć, mieszając, dodać dopiero jarmuż, podlać rosołu od mięsa i trochę soli wsypać, nakryć rondelek pokrywą i wstawić do gorącego pieca, aż się dobrze utuszy. Dając do stołu, obłożyć można kiełbasami, lub wyżéj opisanemi przyprawami.
Każdy szparag należy z osobna oczyścić i dobrze wypłókać, potem powiązać w pęczki i gotować w wodzie, w któréj powinno być trochę soli i kawałek masła, odgotowawszy one na miękko, wybierać na sito, odrzucić szpagat, którym były związane, układać w koło na półmisku i zalać masłem zarumienionem z tartą bułką, lub sosem winnym.
