Strona:PraktykaBALTYCKA.pdf/289

G = Δp : Δl

 gdzie:

Δp – różnica ciśnień wyrażona w hPa

Δl – odległość, jednostką jest 60 Mil morskich

 przykład liczbowy:

– odległość 100 Mm

– różnica ciśnień 6 hPa
G = 6 hPa : (100 : 60) = 3,61

– teraz możemy wyznaczyć prędkość prognozowanego wiatru:
V = G x 4 = 3,61 x 4 = 14,4 m/sek (7°B)
(gdzie 4 jest wartością współczynnika empirycznego dla obszarów morskich.)

 W rejonach zalegania wyżów barycznych (przy małych gradientach ciśnienia) występują w strefie brzegowej wiatry lokalne zwane bryzami. Bryza dzienna (morka) to wiatr wiejący ku brzegowi. Zaczyna się przed południem i zamiera wieczorem. Bryza nocna to wiatr wiejący ku morzu. Zaczyna się kilka godzin po zachodzie słońca i cichnie o świcie, jest słabsza od morki. Zasięg bryz bałtyckich wynosi do 4 Mm od linii brzegowej.
 Wszystkie widoczne na niebie chmury są produktem parowania, deszcze są wynikiem kondensacji niektórych z nich. Oto charakterystyka ich podstawowych form:

* cirrusy (Ci) – najwyżej – białe nitki, włókna, kłaczki

* cumulusy (Cu) – na różnych wysokościach – białe kalafiory – czasami powodują przelotne opady

* stratusy (St) – nisko – szare, mgliste, jednolite – pochodzą z nich mżawki

 Ponadto występują formy złożone alto (altocumulusy) lub nimbo (nimbostratusy) oraz pośrednie („kundle”), powstające z mieszania się chmur „rasowych” (Stratus, cumulus, cirrus):

* cirrocumulusy (Cc) – wysoko – kryształki lodu, ławice lub płatki, nie dają opadów, nie przesłaniają słońca

* cirrostratusy (Cs) – wysoko, warstwowo­‑pierzaste, rozproszone kryształki lodu, niebo zamglone, powodują zjawisko halo