Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/014

 — Ludzie przecież wyżej cenią sztukę niż zdrowie. Żadnemu z nas nie robionoby takich owacyj.
 — Zapomina pan, kolego, o profesorze Wilczurze i o jego popularności — lekko rzucił Dobraniecki.
 — Popularność tę zawdzięczam nie temu, że jestem lekarzem, lecz temu, że byłem pacjentem — odpowiedział Wilczur i wyszedł z gabinetu. Zaraz za nimi wyszedł Kolski.
 Dobraniecki ciężko opadł na fotel. Jego twarz jakby zastygła w skupieniu. Po chwili nacisnął dzwonek. Weszła pielęgniarka.
 — W którym pokoju umieszczono Donata? — zapytał krótko.
 — W czternastym, panie profesorze.
 — Moja operacja o pierwszej?... Proszę dopilnować, by zawiadomiono doktora Biernackiego. Dziękuję pani.
 Gdy wyszła, wstał i spojrzał na zegarek. Przeczekał pół godziny, po czym wyszedł. Na pierwsze piętro prowadziły szerokie marmurowe schody. Numer czternasty był tuż przy nich. Zapukał i wszedł. Donat przebierał się przy pomocy pielęgniarki. Ujrzawszy Dobranieckiego zawołał wesoło:
 — O, profesorze! Jakże się cieszę, że pana widzę. Będziecie mnie dziś zarzynali.
 — Dzień dobry mistrzu. Wgląda pan świetnie — przytrzymał rękę śpiewaka w swojej — ale dlaczego pan mówi, „że będziecie”. Przecież wyraźnie pan zażądał, by operował pana Wilczur. Nie ma pan zaufania, drogi mistrzu do swego dawnego lekarza.
 — Pełne zaufanie mam dla pana, profesorze, — z przymusem zaśmiał się Donat.
 — Dajmy pokój tym sprawom — swobodnym tonem odpowiedział Dobraniecki. — Niechże mi pan opowie, co się z panem działo, oczywiście nie o swoich sukcesach artystycznych, bo tego jest pełna prasa, ale jak tam z pańskimi prywatnymi historyjkami. Czy wciąż pan tak niepohamowanie korzysta ze swoich sukcesów miłosnych?
 Donat wybuchnął szczerym śmiechem.
 — Ach, tego nigdy nie dosyć! — zaświeciły mu się oczy.
 — Powinien pan bardziej oszczędzać serca kobiet w przenośni i własne bez przenośni — zażartował Dobraniecki.
 Nie mówił tego bez podstaw. Donat mimo swego kwitnącego wyglądu, niemal atletycznej budowy i żywiołowego temperamentu już od lat młodzieńczych nie odznaczał się zbyt mocnym sercem. Jego matka, korzystając z zażyłych stosunków z Dobranieckim, nieraz zwracała się doń w owych czasach po poradę dla syna.
 Donat z ożywieniem opowiadał właśnie o jakiejś swojej nowej przygodzie, gdy zapukano do drzwi. Była to dr Kańska. Zgodnie z regulaminem miała zbadać pacjenta przed operacją.