Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/043

 — Niech Józef pójdzie do najbliższej kwiaciarni, kupi tam jakieś dwanaście róż i każe odesłać pod adresem doktor Łucji Kańskiej. Adres jest w książce telefonicznej.
 — Pan profesor napisze kartkę?
 — Nie, nie — żywo zaprzeczył Wilczur — żadnej kartki.
 — A jakiego koloru mają być róże?
 Wilczur z niezadowoleniem zmarszczył brwi:
 — N... mogą być, czy ja wiem, jakie tam bywają?
 — Czerwone, żółte, białe.
 — Białe? To niech będą białe.
 — A jeżeli białych nie znajdę? — pedantycznie zapytał służący.
 — Oj, oj, niech Józef mnie nie nudzi. Przecież ja nie mogę się na tym znać. Poradzi się Józef tej pani w sklepie.
 — Tak jest, panie profesorze.
 Wrócił po godzinie i oświadczył, że za radą pani w sklepie wybrał różowe:
 — Bo ta pani pytała dla kogo, więc powiedziałem, że to dla młodej i nader pięknej osoby, ale bez miłosnych zamiarów. Więc ona orzekła, że najstosowniej będzie właśnie różowe, bo...
 — Dobrze, dobrze — zachrząknął Wilczur. Dziękuję.
 Gdy służący wyszedł, Wilczur powiedział do siebie:
 — Strasznie gadatliwy zrobił się ten Józef.
 W gruncie rzeczy Wilczur sam był temu winien, gdyż w ostatnich dniach z nudów wyciągał służącego na rozmówki. I tego dnia, gdy o zmierzchu posłyszał, że Józef kłóci się z kimś w przedpokoju, zawołał go później, by wypytać, kto to był i czego chciał.
 — To jakiś bezczelny obszarpaniec, panie profesorze. Domagał się, bym go wpuścił do pana profesora i ośmielał się, za przeproszeniem, mówić, że jest pańskim przyjacielem.
 — Przyjacielem? — zdziwił się Wilczur. — A nie podał swego nazwiska?
 — Owszem, tylko jakieś dziwne nazwisko. Nie wyglądał na Żyda, a nazywa się zupełnie po żydowsku. Jakoś Szekspir.
 Profesor zaśmiał się:
 — A na imię miał Wiliam?
 — Tak właśnie, panie profesorze. A wódką od niego śmierdziało, za przeproszeniem, na trzy metry, więc widzę, że to człowiek nieodpowiedzialny, może nawet jakiś element. A nachalna bestia. Bo mu mówię, że pana profesora nie ma w Warszawie, to on mi powiada, za przeproszeniem, że jemu wystarczy jakieś, tylko nie pamiętam jakie, ale coś paskudnego, ciało spiralne, czy coś takiego. Dopiero jak mnie nazwał cemberem, nie wytrzymałem i wyrzuciłem go za drzwi. Oczywiście później zaraz ręce umyłem, bo od takiego to i różne bakterie mogą na człowieka przeskoczyć.