Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/098

 — No cóż, na jakiś czas mogę skorzystać z twoich propozycyj, milordzie.
 Profesor Wilczur ucieszył się:
 — No widzisz, przyjacielu. Nasza wyprawa wzmacnia się. I jestem przekonany, że poznawszy radoliskie strony już nie zechcesz stamtąd wyjeżdżać. Sądzę też, że obrzydnie ci próżniactwo i wraz z koleżanką Kańską będziesz mi pomagał.
 Jemioł zmarszczył brwi i jego przekrwione oczy skierowały się na Łucję:
 — Z kim? — zapytał nieswoim głosem.
 — Z doktor Łucją Kańską — powiedział Wilczur ruchem ręki wkazując swoje vis-a-vis.
 Wykrzywiona błazeńsko i cynicznie twarz Jemioła przybrała nagle skupiony, poważny wyraz. Wzrok długo błądził po twarzy i postaci Łucji.
 — Pani się nazywa Kańska?… Nie wiedziałem o tym.
 — Od urodzenia — zaśmiała się nieco zaskoczona jego tonem Łucja.
 — Czy… czy pani pochodzi z Sandomierza? — nie spuszczał z niej oczu.
 — Nie. Z Miechowskiego, ale w Sandomierzu miałam rodzinę.
 Zapanowało milczenie.
 — Zna pan tamte strony? — zapytała Łucja.
 Jemioł dług nie odpowiadał. Wreszcie wzruszył ramionami:
 — Człowiek włóczy się wszędzie.
 Widocznie jednak nazwisko Łucji odezwało się w nim nader silnym wspomnieniem, gdyż od tej chwili umilkł i siedział zgarbiony, ponury.
 — Byłem kiedyś w Sandomierzu — zaczął Wilczur, jakby nie dostrzegając zmiany w nastroju towarzysza. — To jeszcze za studenckich czasów Ładne miasto. Stare mury… Pamiętam ratusz, piękny ratusz. I tę uliczkę na prawo i dom z czerwonej cegły, cały tonący w zieleni. Tam zatrzymaliśmy się z kolegą... A później kupiliśmy niewielką łódź i już łodzią w dół Wisły aż do Warszawy. Za owych czasów, była to, ba, cała wyprawa i ogromnie byliśmy z siebie dumni. To na pewno jedno z najmilszych wakacyj, jakie pamiętam. Byłem wtedy na pierwszym roku. Później przyszły już lata ciężkiej pracy. Lato wyzyskiwało się na praktykę w klinikach zagranicznych, albo po prostu na zarabianie, by było czym w roku szkolnym opłacić mieszkanie i utrzymanie…
 Pociąg zatrzymał się na jakiejś niedużej stacji.
 — Czy pani znała panią Elżbietę Kańską? — cicho odezwał się Jemioł.
 Łucja skinęła głową:
 — To moja stryjenka.