Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/106

 Zonia poczerwieniała i niecierpliwie poruszyła swoimi szerokimi biodrami.
 — Mnie tam nie w głowie był ożenek, a Olga to przez te trzy lata drugi raz zdążyła iść za mąż i owdowieć.
 — Owdowieć? — Nie może być.
 — Prawda, prawda — potwierdził Prokop. — Wyszła za jednego tu kolejarza. I pół roku z nim nie pożyła. Nie ma szczęścia do mężów.
 Olga wyszczerzyła zęby:
 — Teraz już na pewno żaden się ze mną nie ożeni.
 Wilczur pogłaskał po głowie Natalkę, która stała tuż obok niego:
 — Niedługo z córką będziesz miała kłopot. Trzeba będzie i ją za mąż wydawać.
 — Nie chcę za mąż — rezolutnie zaprotestowała.
 — Ot, durna — z przekonaniem oświadczyła stara Mielnikowa.
 Wzrok Wilczura zatrzymał się na twarzy Donki, później przeszedł na Wasyla i znowu powrócił do Donki:
 — A ty, Wasyl, widzę, że pomyślałeś o sobie?
 Wasyl poczerwieniał i nie mógł się zdobyć na odpowiedź. Donka się uśmiechnęła, a Prokop uważał za stosowne wyjaśnić:
 — To moja daleka krewna, Donka Soleniówna. Sierotą została w mieście, to ją i zabrałem. Żyje u nas, Natalkę uczy...
 Zrobił pauzę i dodał:
 — Bo kształcona.
 — Kształcona? — uprzejmie zapytał Wilczur.
 — Gdzie tam, proszę pana — swobodnie odpowiedziała dziewczyna. — Zaledwie skończyłam szkołę powszechną. Dwa lata byłam w gimnazjum. Uczyłam się póki tatunio żył, a później wiadomo, nie było za co...
 — I pewno — sentencjonalnie zauważył Witalis. — Bez pieniędzy nie ma nauki.
 — A cóż tu w okolicy słychać? Jakie zmiany?
 Teraz Prokop zaczął wyliczać systematycznie, kto umarł, kto się ożenił, kto wyemigrował.
 — A córka leśniczego żyje? — zainteresował się Wilczur.
 — Żyje, ale takie to i życie. Lepiej by już było, żeby umarła, tylko kłopot rodzicom, leży i stęka. Już z niej same kości zostały.
 — No, a doktor Pawlicki w Radoliszkach mieszka?
 — A jakże, tylko powodzi mu się teraz dobrze. Ożenił się. Folwark za żoną wziął, siedem włók, nie byle co. Samych krów osiemdziesiąt. Ziemia to nieważna, piaski, ale łąki ho, ho. I lasu dobry kawałek. Będzie ze trzydzieści dziesięcin.
 — A może i czterdzieści — poprawił Wasyl.
 — Jak mówię, że trzydzieści, to trzydzieści — rozgniewał się Prokop. — Od Czarnego Kamienia do Brodu będzie ci czter-