Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/120

czyła się purpurowymi rozpryskami na tle seledynowego odbicia nieba.
 — Powinna chwytać — odezwał się Wasyl przy trzecim czy czwartym zanurzeniu wioseł.
 — Co mówisz? — spytała obudzona z zamyślenia.
 — Mówię, że ryba będzie dobrze chwytać. Pora taka. W zeszłym roku szczupaka złapałem. Takiego na metr.
 — A dużo ich tu jest?
 — Pewno nie mało. Ryb dużo, to i szczupaków dużo.
 Rozmowa się urwała. Wasyl gorączkowo poszukiwał w głowie tematu. Wreszcie odezwał się:
 — U Szymona w Koziatkach krowa dziś padła. Dobra krowa była. I padła.
 — A dlaczego? — dość obojętnie zapytała Donka.
 — Któż ją może wiedzieć. Pewno zjadła coś nie takiego.
 Znowu zapanowało milczenie. Tym razem jednak Wasylowi nic nie przyszło do głowy i zaczął sobie nucić pod nosem jakąś piosenkę. Tak dopłynęli do przeciwległego brzegu. Korzenie olch powikłanymi czarnymi sznurami zanurzyły się tu w wodzie. Brzeg opadał stromo i niedaleko od niego zaczynała się już głębia. Wasyl z uwagą i z wprawą przyczepiał do długiego sznura poszczególne haki, potem zaczął je ostrożnie wypuszczać kolejno do wody. Koniec sznura przymocował grubym węzłem do mocnego korzenia i robota była skończona. Wytarł ręce, rozejrzał się i powiedział:
 — A może posiedzimy tu na brzegu? Taka ładna pogoda i kwiaty pachną...
 — A posiedzimy — zawołała wesoło. — Może zobaczymy, jak która chwyci.
 Przywiązali łódkę i wyszli na brzeg. Między olchami rosła gęsta, wysoka trawa. Na tę stronę nie wypędzano ani bydła, ani świń, ani koni na nocleg. Usiedli obok siebie i właśnie Wasyl zaczął się głowić nad tym, od czego ma zacząć, gdy Donka spytała:
 — A twój ojciec jeszcze nie wrócił. Dokąd on tak jeździ?
 Wasyl uchwycił się nadarzającej się sposobności jak zbawienia.
 — Właśnie — powiedział. — I ja nie wiem, dokąd jeździ. Nikomu nie mówi. Do wczorajszego dnia to nawet bałem się.
 Donka zdziwiła się:
 — Bałeś się? Czego?
 — A tak... Nie wiedziałem, po co jeździ. To i myśli różne przychodziły.
 — A teraz wiesz, po co?
 — Teraz nie wiem. Ale wiem, że nie o mnie chodzi.
 — Jak to nie o ciebie? A dlaczego miało chodzić o ciebie?