Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/122

 Donka prychnęła jak kotka:
 — To i co, że zalatuje? Czy to ja perfum nie wąchałam?
 — A jednak jedwabną chusteczkę nałożyłaś.
 — A cóż to, nie wolno mi chusteczki nałożyć?
 — Pewno, że wolno. Czemuż nie? Głównie wtedy, kiedy jest dla kogo.
 — Każdy gość jest gościem. A ten pisarz to nawet zezowaty.
 — Zezowaty, nie zezowaty — zauważył Wasyl. — A wszystkie za nim latają.
 — Jak wszystkie, to nie ja. Coś ty, Wasyl, do niego upatrzył? A choćby mi się i podobał, to dla ciebie przecież rzecz obojętna.
 Wasyl wywiercił palcem w darni sporą dziurę zanim odpowiedział:
 — Jakby było obojętne, to ja by nic nie mówił. Widać nie obojętne.
 — Nie rozumiem, co ci może na tym zależeć — z niewinną minką powiedziała Donka.
 — Widać zależy.
 — A dlaczego?
 Wasyl opuścił głowę i posępnie odpowiedział:
 — Bo ty, Donka, bardzo mi się podobasz.
 — Ja? — zawołała z największym zdziwieniem, na jakie ją było stać.
 — Pewno, że ty — mruknął Wasyl.
 — Boże drogi, cóż tobie we mnie może się podobać!
 — Nie wiem, co... Skąd mogę wiedzieć... Wszystko mi się podoba.
 — E, żartujesz ze mnie — zaśmiała się swobodnie.
 Wasyl poczerwieniał:
 — Jakież to żartowanie — powiedział prawie ze złością — kiedy chcę się z tobą ożenić! Ożenek to żadne żarty.
 — Ty ze mną? — zapytała prawie szeptem. — Nie mogę uwierzyć.
 Wasyl niecierpliwie machnął ręką:
 — Ot, takie i gadanie z babami. Mówię jej wyraźnie, to ona nie chce wierzyć. Ojciec ma rację. Z babami najtrudniej. Gdybym chłopu powiedział: chcę się z tobą żenić, to ten dałby mi ludzką odpowiedź: tak albo nie.
 Donka wybuchnęła długim, głośnym śmiechem:
 — Oj, Wasyl, Wasyl. Z chłopem byś się żenił. Co ty opowiadasz!
 Aż skuliła się ze śmiechu. Objęła swoje kolana, ukryła twarz między nimi i śmiała się bez przerwy. Nawet, gdy umilkła, nie podniosła głowy.
 Wasyl zapytał:
 — No więc, jak będzie z nami?