Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/148

 Łucja potrząsnęła głową:
 — Widzi pan, i co do tego mam wątpliwości. Czy wskazane jest budzić w nim znowu wspomnienia, jak to się banalnie nazywa: rozkrwawiać blizny.
 Wilczur zamyślił się:
 — Co do tego nie mogę mieć zdania i w ogóle nie może być zdania obiektywnego. W każdym razie uważam, że ani pani ani ja, nie mamy po prostu prawa rządzić się czymś, co nie należy do nas. Jeżeli paczka jest przeznaczona dla niego, sądzę, że należy mu ją oddać. Postąpi z nią tak, jak będzie chciał. Może nie czytając, wrzucić w ogień, a może zechce właśnie powrócić pamięcią do tamtych lat. Widziała pani przecież, że tkwi ona w tej pamięci bardzo mocno.
 — Przeczytałam pamiętniki stryjenki z jej czasów szkolnych. Wynika z nich, że kochała się przez dwa lata, aż do ukończenia gimnazjum w tym Juliuszu. Trudno mi uwierzyć, że opisywany przez nią tam człowiek może być Jemiołem. Stryjenka charakteryzuje go jako istotę ponad ludzką miarę szlachetną o idealistycznym światopoglądzie, o chrześcijańskiej etyce, o poetyckim usposobieniu. Wątpię, by tak dalece ktoś mógł się zmienić.
 — Droga panno Łucjo. Bywają takie przeżycia, które ze zbrodniarzy robią aniołów, i z aniołów zbrodniarzy.
 — Zapewne — przyznała. — W tym jednak wypadku wydaje mi się to zbyt rażące.
 Nazajutrz po tej rozmowie Łucja wieczorem zastała Jemioła siedzącego na ławce przy ganku lecznicy. Usiadła obok i powiedziała:
 — Przysłano mi rzeczy po mojej stryjence. Wśród nich znalazłam paczkę, zawierającą prawdopodobnie listy. Paczka jest zalakowana, a na niej jest umieszczony napis, by zwrócić ją komuś, jeżeli ten ktoś po nią się zgłosi. W przeciwnym zaś razie paczkę spalić.
 Rysy Jemioła ściągnęły się. Spojrzał ostrym wzrokiem na Łucję i po chwili odezwał się cicho:
 — I jakież nazwisko jest na tej paczce? Może mi to pani powiedzieć?
 — Oczywiście. Polański, Juliusz Polański.
 Zapanowało milczenie. Łucja już wiedziała teraz, że nie zachodziła tu pomyłka. Jemioł usłyszawszy to nazwisko, skurczył się, zgarbił, zdawało się zmniejszył o połowę. Jego palce kurczowo zacisnęły się na poręczy ławki. Wilczur miał rację mówiąc, że wspomnienia muszą w tym człowieku być bardzo silne.
 — Sama nie wiem, jak mam postąpić. Dotychczas nikt się nie zgłosił po te papiery.
 Jemioł milczał.