Strona:Profesor Wilczur t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/157

 — Niechże pan zostawi swój kapelusz — przynaglała go. — Chodźmy.
 Mówiła to tonem zgorszenia.
 Pani Nina śniadanie jadła z apetytem nie przestając mówić. W pewnej chwili niespodziewanie rzuciła pytanie:
 — I cóż się dzieje z pańską lekarką?
 Powiedziała to lekkim tonem, lecz Kolski od razu najeżył się:
 — Nie wiem, proszę pani. Jest poza Warszawą.
 — I nie pisujecie do siebie?
 — Nie — skłamał.
 Pieszczotliwie położyła dłoń na jego ręku. Wiele dałby za to, by móc ją brutalnie odepchnąć.
 — Widzi pan, panie Janku. Mówiłam panu, że to panu przejdzie. Czas robi swoje.
 — Zapewne — mruknął niechętnie.
 Był do głębi dotknięty jej słowami i gwałtownie szukał w myśli sposobu zemsty. Nie wiadomo dlaczego przyszło mu do głowy, że sprawi jej przykrość, jeżeli posądzi ją o jakieś bliższe stosunki z rotmistrzem Korsakiem. Widywał go w domu Dobranieckich dość często. Rotmistrz wprawdzie zachowywał się zupełnie poprawnie, nie można było jednak nie zauważyć, że jego uroda, rzeczywiście nieprzeciętna, podobała się kobietom.
 — Czy pani równie łatwo zapomni rotmistrza Korsaka? — powiedział po pauzie.
 Spojrzała nań ostro:
 — Co pan przez to rozumie?
 Wzruszył ramionami:
 — Ja nic.
 Zaśmiała się swobodnie:
 — Wie pan, że czułabym się dotknięta pańską aluzją, gdyby nie jej absolutna bezprzedmiotowość i gdyby nie przekonanie, że pan o tym wie doskonale.
 Opuścił oczy. Istotnie posądzenie pani Niny o romans z rotmistrzem było równie nieuzasadnione, jak posądzenie jej o romans z pierwszym lepszym spotkanym przechodniem. Zdawał sobie sprawę, że jego złośliwostka chybiła celu i mruknął:
 — Nie była to żadna aluzja.
 Nie przestawała się uśmiechać:
 — Owszem, była. I pod pewnym względem sprawiła mi przyjemność.
 — Przyjemność? — zdziwił się.
 — Tak, przyjemność. Dała mi niezbity dowód, że pan jest o mnie zazdrosny.
 Chciał wzruszyć ramionami, lecz opanował się i powiedział:
 — O zazdrości nie może być tu mowy.