Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/007

 — Zdradzasz mnie. Przekonałem się o tym wczoraj ponad wszelkie wątpliwości.
 — Ponad wszelkie? — podniosła brwi. — No, proszę!...
 — Tak — wybuchł. — Zdradzasz. Gdy zatelefonowałem, by się dowiedzieć, dlaczego się spóźniasz do mnie, służąca oświadczyła mi, że jesteś w domu.
 — Tak ci powiedziała?
 — Powiedziała coś, co znaczyło to samo. Powiedziała, że zaraz cię poprosi do telefonu, a wróciła z oświadczeniem, żeś wyjechała. Gdybyś istotnie wyjechała, ona nie mogłaby o tym nie wiedzieć. Byłaś w domu i byłaś nie sama.
 — Oczywiście — przyznała spokojnie Nina. — A w dodatku byłam tak naiwna, że nie uprzedziłam służby, by zataiła moją obecność w razie twojego telefonu.
 Zaśmiał się ironicznie:
 — O nie. Wcale nie byłaś naiwna. Tylko nie spodziewałaś się mojego telefonu. Bo byłaś pewna, że w porę otrzymam twój list. Niestety najsprytniej obmyślone machinacje czasem zawodzą. Jakaś drobna przeszkoda, jak na przykład niedbalstwo posłańca i wszystko wychodzi na wierzch.
 W rysach jej twarzy nie było ani śladu zaniepokojenia. Zapytała spokojnie.
 — I cóż wyszło na wierzch?
 Zrobił zniechęconą minę:
 — Po co mamy poruszać te nieprzyjemne sprawy? Nie chcę się wtrącać w twoje romanse. Już dzisiaj nie uważam się za uprawnionego. Więc po co?
 — I cóż wyszło na wierzch? — powtórzyła z naciskiem.
 Podniósł głowę i nie patrząc na nią powiedział tonem jak najbardziej obojętnym:
 — Skoro koniecznie chcesz... Wyszło na jaw to, że kochasz się naprzemian w rotmistrzu Korsaku. Bo to on wczoraj był u ciebie.
 Mówił to nietylko z przekonaniem, lecz z jakąś zaciętością. Najniespodziewaniej w świecie Nina wybuchnęła długim, wesołym śmiechem:
 — Ach, Janku, Janku. Powinna mi pochlebiać twoja zazdrość. Niestety w tym wypadku jest zupełnie bezprzedmiotowa. Przypuszczam, że Korsak bez większego sprzeciwu zgodziłby się na rolę, którą mu przypisujesz, a przynajmniej na to, by być w ogóle w Warszawie, zamiast męczyć się na manewrach pod Stanisławowem.
 Kolski potrząsnął głową:
 — Niestety, twój śmiech mnie nie przekonał. A to z tej prostej przyczyny, że pan Korsak wcale nie męczy się na manewrach, lecz najspokojniej w świecie przebywa w Warszawie. Popołudnie wczoraj spędził u ciebie, a wieczorem był we własnym mieszkaniu, co sprawdziłem telefonicznie.