Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/017

wienia, które ona wzięła za coś innego i udała, że nic nie dostrzega.
 Wyciągnęła doń rękę znużonym ruchem:
 — Ach, tak strasznie ci dziękuję za wczoraj. Nie możesz sobie wyobrazić, jakie to było dla mnie męczące. Jeszcze do tej chwili nie mogę ochłonąć z tych okropnych wrażeń.
 Weszła do pokoju i bezwładnie usiadła na kanapie. W białej jedwabnej sukience bez rękawów wyglądała prawie dziewczęco: naiwnie, kapryśnie i świeżo. Kolski przyglądał się jej powierzchowności z niedowierzaniem. Po prostu nie kojarzyła się w jego wyobraźni z tą sumą wiadomości, jaką zebrał o niej wczoraj.
 — Kochanie, czy możesz mi dać papierosa? — odezwała się, dostrzegając w jego zachowaniu coś niecodziennego. Chciała zyskać na czasie, by się zorientować w nastroju Kolskiego i wybrać najodpowiedniejszą taktykę. On jednak w milczeniu podał pudełko z papierosami, zapałkę i siadając naprzeciw niej nie odzywał się ani słowem.
 — Powiedz-że mi, Janku, jak się to wczoraj skończyło? Spodziewam się, że nie doszło do żadnej awantury między tymi szaleńcami?
 — Nie. Nie doszło.
 — To tylko dzięki tobie. Nie możesz sobie wyobrazić, jak bardzo ci jestem wdzięczna. Zawsze można polegać na twoim umiarze i takcie. Jesteś prawdziwym mężczyzną.
 Znowu zapanowała chwila ciszy i Kolski odezwał się spokojnie.
 — Posłuchaj, Nino. Chcę z tobą poważnie i szczerze pomówić.
 — Czy się coś stało? — zrobiła zdziwioną minkę.
 Potrząsnął przecząco głowę:
 — Nie teraz. Stawało się stale. Tylko ja tego nie widziałem. Przejrzałem nagle.
 Na jej twarzy odbiło się cierpienie.
 — Och, Janku. Czuję, że chcesz mi zrobić jakąś przykrość — odezwała się błagalnie.
 — Przejrzałem nagle — ciągnął Kolski. — Poznałem cię. Nie będę nudził cię żadnymi kazaniami, ani naukami moralnymi. Po pierwsze dlatego, że nie czuję się do nich powołany, a po drugie, z tej racji, że byłyby bezskuteczne. Jesteś dojrzałym człowiekiem, rozumiesz życie, wiesz doskonale czego chcesz, postępujesz tak, jak ci nakazuje twój gust. Masz własny program życiowy.
 Wstała i chciała zbliżyć się doń, lecz Kolski powiedział z naciskiem:
 — Proszę cię. Wysłuchaj mnie do końca.
 — Czy... czy nie możemy tego odłożyć na... potem.
 Uśmiechnął się nieznacznie: