Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/074

cie takich skarbów, którymi mogłaby zdobyć przychylność Wilczura, chwyciła się oburącz tej nadziei:
 — Jerzy, zgodziłbyś się na operację, gdyby to on miał ją przeprowadzić?
 — Tak — odpowiedział po chwili wahania. — Ale nie ma o czym mówić.
 Była zgorączkowana i podniecona:
 — Może by jednak warto spróbować? Może się zgodzi?
 — Nie zgodzi się.
 Nina jednak uczepiła się tej myśli. Nie mogła się jej pozbyć, i gdy tylko wyszła z pokoju chorego, zapytała pierwszego spotkanego sanitariusza:
 — Czy jest doktór Kolski?
 — Jest na górze w sali operacyjnej, proszę pani.
 — Gdy tylko skończy się operacja, proszę go natychmiast poprosić na dół. Będę czekała w jego gabinecie.
 Kolski wysłuchał projektu Niny z największym zdumieniem. Też nie wierzył, by Wilczur zechciał operować Dobranieckiego. Nie wierzył by chciał w ogóle przyjechać do Warszawy.
 — A jednak niech pan doń napisze — nalegała. — Niech pan doń zadepeszuje. Ja nie mogę. Sam pan rozumie. Nie chodzi mi o moją ambicję, ale wiem, że moją depeszę bez czytania wyrzuci. Lubił przecież pana.
 Kolski potrząsnął głową:
 — Moja prośba też nic nie wskóra.
 — Więc niech pan napisze do dra Kańskiej. On się w niej kocha. Jej prośbom może ulegnie. A mówił pan, że ona ma takie dobre serce. Przecież tu chodzi o litość. O litość dla konającego. Nie może mi pan tego odmówić!
 Po długim wahaniu Kolski zgodził się, chociaż wiedział, że tym usposobi do siebie Łucję nieżyczliwie. Wspólnie z panią Dobraniecką zredagowali długą depeszę.
 A teraz właśnie czekali na odpowiedź. Pani Nina raz po raz, wychodziła z pokoju męża, by dowiedzieć się, czy Kolski nie otrzymał wiadomości. Depesza nadeszła koło południa. Kolski otworzył ją i przeczytał głośno:
 „Profesor Wilczur cierpi na niedowład lewej ręki. Dlatego nie może podjąć się operacji. — Łucja.”
 Nina bezsilnie opadła na fotel:
 — Boże, Boże!...
 Nagle zerwała się:
 — To nieprawda. To nie może być prawda! To jest tylko wykręt. Nie wierzę w to!
 Chwyciła depeszę i potrząsając nią gorączkowo mówiła:
 — Przecież to jasne, że wykręt. On nie ma serca. Boże drogi! Co robić? Niechże pan radzi. Jak go skłonić?!... Na pewno