Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/105

 — Nierównie łatwiej. Jestem przekonany, że już w godzinę po naszym rozstaniu nie myślała o mnie.
 — To znaczy, że nie kochała.
 Zmarszczył brwi.
 — Ta kobieta nie rozumie w ogóle co znaczy słowo miłość, choć częściej je ma na ustach, niż jakieś inne.
 — Dlaczego częściej?
 — Z tej prostej przyczyny, że należy do jej... zawodu. Rozumie pani? Jeżeli się ma do obsłużenia tym słowem jednego człowieka... I jeżeli się ma powiedzmy dziesięciu...
 — Ach, tak — szepnęła Łucja.
 — Zresztą dziś dopiero widzę, że nie miałem prawa żądać od niej niczego, gdyż sam jej nic nie dawałem. Widzi pani, panno Łucjo, była to z mojej strony śmieszna pomyłka. Myślałem, że biorę lekarstwo, a nie był to nawet narkotyk. Zwykła trucizna.
 Szli przez chwilę w milczeniu i Kolski dodał:
 — Na szczęście nie zostało po niej śladu.
 Łucja zapytała:
 — Nie rozumiem tylko, co mogło pana skłonić do tej przykrej przygody.
 — Właśnie poszukiwanie narkotyku.
 — Zgoda. Ale mógł pan zrobić lepszy wybór.
 — Ja, panno Łucjo, doprawdy mam pod tym względem tak mało doświadczenia, że... Zresztą to już przeszłość, przeszłość, o której wolę zapomnieć.
 — Jednak — odezwała się po pauzie Łucja — znając pana, nie mogę uwierzyć, by nie wiązała pana z ową kobietą jakaś nieduża bodaj doza sentymentu.
 Kolski skinął głową:
 — Zapewne. Sentyment ten był jednak złudzeniem. Był skutkiem autosugestii. I sugestii również. Widzi pani, tonący brzytwy się chwyta. Na szczęście pokaleczenia nie były zbyt groźne. Nauczyły mnie tylko ostrożności na przyszłość.
 Łucja domyślała się od dawna, że chodzi tu o panią Dobraniecką. Przede wszystkim w listach Kolskiego z owego okresu spotykała czasami wyrażenia, które bezwzględnie nie mogły być jego wyrażeniami i były w stylu właśnie pani Dobranieckiej. Toteż teraz cieszyła się tym wstrętem, jaki żywił dla swojej byłej kochanki Kolski. Łucja zawsze uważała Dobraniecką za kobietę złą, podstępną, zdolną do najpodlejszych poczynań. W kampanii przeciwko Wilczurowi na pewno ona była główną sprężyną.
 W głębi duszy jednak Łucja czuła się dotkniętą faktem, że Kolski mógł jednocześnie kochać się w niej i mieć romans z tamtą. Nie cierpiała na megalomanię, uważała jednak siebie za znacznie ładniejszą od Dobranieckiej, a bezsprzecznie była od niej młodsza, nie mówiąc już o różnicy poziomu etycznego.