Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/118

wzmaga się przyrost naturalny gatunku ludzkiego, to zapytam was, czy leżało w planie matki przyrody nadmierne użyźnienie gleby onymiż wspomnianymi ekskrementami i padliną? To może zakłócić cały porządek rzeczy i doprowadzić do nieprzewidzianych katastrof.
 Orację Jemioła przerwało przybycie pierwszych pacjentów. Trójka lekarzy zabrała się do pracy. Dopiero około trzeciej w lecznicy zapanowała cisza. Korzystając z tego, że Łucja jeszcze w pokoju szpitalnym robiła opatrunki, Wilczur poprosił Kolskiego do swego pokoju i częstując go papierosem, zapytał:
 — Jakże kolego. Bardzo pan przeklina mnie za to, że go tu uwięziłem na tak długo?
 — Ach, nie panie profesorze. Był to dla mnie prawdziwy odpoczynek.
 — Słyszałem, że pan jest w Warszawie bardzo zapracowany. Ma pan coraz większą praktykę. Szczerze się ucieszyłem. Teraz czeka pana po powrocie dużo roboty. Niechże pan siada.
 — Dziękuję — bąknął Kolski, sadowiąc się na twardym taborecie.
 — I dochody panu też rosną?
 — Nie narzekam na to.
 Jednego tylko nie rozumiem — po namyśle odezwał się Wilczur — dlaczego pan trwa w celibacie? Powinien pan się ożenić. Tego nie należy przeciągać. Wiem o tym z własnego doświadczenia.
 Kolski poczerwieniał:
 — Niestety, jest to niemożliwe.
 Wilczur podniósł brwi.
 — Aż niemożliwe?... Wybaczy pan, kolego, że wtrącam się w pańskie prywatne sprawy, ale sądzę, że upoważnia mnie do tego nasza stara znajomość i mój wiek. Czy może mi pan powiedzieć, na czym ta niemożliwość polega?
 Kolski odpowiedział nie od razu:
 — Kocham kogoś...
 — No, to chyba jest najmniejsza przeszkoda — uśmiechnął się Wilczur.
 — Kobieta, którą kocham, nie jest wolna — wyjaśnił Kolski.
 — Ach, tak?... Mężatka?
 — Nie. Jest zaręczona z innym.
 — To rzeczywiście przykre. I kocha tego innego?
 — Tak przynajmniej mówi.
 — Ale przecież do pana, kolego, nie czuje chyba nienawiści...?
 — O, nie — pospiesznie zaprzeczył Kolski.
 Wilczur przyglądał mu się przez chwilę z uśmiechem:
 — Dziwna rzecz, panie kolego. Nie wygląda mi pan na ślamazarę, a postępuje pan jak zalękniona panienka. Z kobietami trzeba ostro, panie kolego. Zdecydowanie. Po męsku. Jeżeli