Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/131

 — Niech pan spojrzy, jak pięknie wschodzi słońce. Tu na kresach nawet późna jesień jest zawsze piękna. W tym ożywczym powietrzu, płuca inaczej oddychają niż w mieście. Zwłaszcza stare płuca.
 Zrobił pauzę i dodał:
 — A chociaż pan ma młode, nie puszczę pana tak łatwo.
 — Kiedy doprawdy, panie profesorze... — zaczął Kolski.
 — Nie ma o czym mówić — przerwał Wilczur. — Cóż to za niesubordynacja?! No, chodźmy. Tam już pewno śniadanie przygotowali.
 W pokoju Łucji istotnie czekało na nich śniadanie. Łucja nalewała mleko do kubków, Donka kręciła się przy stole.
 Łucja przywitała się z Kolskim zupełnie swobodnie, wyglądała jednak blado.
 — Jakże się pani bawiła u państwa Pawlickich? — zapytał Wilczur całując ją w rękę.
 Uśmiechnęła się doń wesoło:
 — Ach, doskonale, profesorze. Psuło mi zabawę tylko to, że pana nie było. Wszyscy wypytywali, dlaczego pan nie przyjechał a gospodarze szczerze byli zmartwieni. Doprawdy, czułam się szczęśliwa, słysząc, jak się wszyscy wyrażają o panu. W przyszłym tygodniu będziemy musieli pojechać tam z panem koniecznie.
 Kolski przyglądał się Łucji spod oka ze zdziwieniem, które z trudem ukrywał. Była usposobiona niemal zalotnie. Podczas śniadania zwracała się tylko do profesora, uśmiechała się doń, przysuwała mu chleb i masło, mówiła dużo i swobodnie.
 Gdy już wstawali od stołu, obojętnym tonem zwróciła się do Kolskiego:
 — Czy pan już był u Prokopa i zamówił furmankę?
 — Jeszcze nie — spuszczając oczy odpowiedział Kolski.
 — Bo jeżeli pan chce zdążyć na pociąg, trzeba wyjechać przed dziewiątą.
 — Dobrze. Zaraz pójdę do młyna.
 Wilczur chrząknął:
 — Kolega Kolski jeszcze dziś nie wyjedzie. Uprosiłem go, by został. Musi mi pomóc. Będziemy dziś mieli przecież dwie poważniejsze operacje, a wątpię, by Pawlicki po balu miał ochotę zajrzeć do nas. Pewno jest zmęczony i wyleguje się w łóżku.
 Nikt na to nic nie odpowiedział.
 W sieni czekali już pacjenci. Nie było ich wielu. Trzy zakutane w grube chusty babiny, jeden Litwin z Bierwint, dwoje dzieci z Nieskupy z przepuklinami. Oprócz nich był i rudy Witalis, parobek z młyna, który poślizgnął się z rana na zastawie i spadając, zwichnął sobie nogę.
 Do godziny dwunastej, Wilczur i Łucja załatwili ich wszystkich. Kolski zajęty był jeszcze w pokoju operacyjnym