Stanąwszy w pobliżu kolei żelaznéj i przypatrując się wspaniałemu ruchowi parowozu w pełnym biegu będącemu, to ruch ten przedstawia się oczom naszym, jako odbywający się zupełnie w kierunku kolei i z jednostajną chyżością. Ale, jeżeli staniemy na pokładzie parowozu obok maszynisty; to natychmiast uczujemy i ujrzymy, że ruch ten nie jest tak łagodnym i prostym, jak się to na poprzedniém stanowisku wydawało, ale że takowy odbywa się z towarzyszeniem zozmaitych kołysań, wstrząśnień, drgań, kręceń i t. p. ruchów szkodliwych. Czujemy, że miejsce na którém stoimy, wznosi się do góry i na dół opada, że posuwa się naprzód, to znów w tył się cofa, że kocioł i wszystkie z nim połączone części, ulegają ciągłym ruchom i w różnych kierunkach, a oprócz tego, że parowóz nie posuwa się zupełnie w kierunku kolei, lecz kręci się pomiędzy szynami, to w prawo, to w lewo. Rzeczywisty więc ruch parowozu, nie odbywa się w taki prosty i łagodny sposób, jak się to wydaje widzowi, stojącemu obok kolei.
Wszelako parowóz, aby celowi swemu w zupełności odpowiedział, powinien koniecznie odbywać ruch z jednostajną chyżością, i aby każdy punkt na parowozie wzięty, odbywał drogę równoległą od osi kolei, czyli, aby linie proste i krzywizny nakreślone przez te punkta, były zupełnie równoległemi od idealnéj osi kolei; aby osoby i towary przewożone, żadnych nienormalnych i wyraźnych nie doznawały wstrząśnień. Wszelkie zaś zboczenia tego rzeczywistego ruchu od ruchu jednostajnie umiarkowanego, są ruchami szkodliwymi, niweczącymi budowę parowozu, a jeżeli ich moc dojdzie do pewnéj granicy, ruchy te mogą nawet wykolejenie parowozu sprowadzić.
